Αν και η μέρα βροχερή με μια βάρκα ξανοιγόμαστε απέναντι, σε ιστορίες θρυλικές στο Καλοχώρι, βουτηγμένες στην αλμύρα, τις μουσικές, τις γεύσεις και το μύθο μιας εποχής. μέχρι και δέκα χρόνια πριν. Ευχαριστώ τους Σταύρο Ζιώγα (κείμενο) και Κώστα Αργύρη (φωτογραφίες) για το δώρο! Καλημέρα σε όλους.
Έτσι μας καλημέρισε ο Γιώργος Τούλας στην ηλεκτρονική έκδοση της Parallaxi σήμερα πρωί-πρωί. Τον ευχαριστώ και γω με την σειρά μου γιατί με παρακίνησε να θυμηθώ όμορφες εικόνες και καταστάσεις σε μια θλιβερή περίοδο…
Η δημοσίευση στην parallaxi εδώ.
Αγαπησιάρικο το κείμενο του Σταύρου, λυπάμαι που δεν είχα καλύτερες φωτογραφίες γιατί πάντα ήμουν ‘αλλού”… Μερικά πράγματα αξίζει κανείς μόνο να τα ζεί και να τα κρατάει στην ψυχή του.
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύω είναι πριν από το 2007, από τότε δεν ξαναπήγα και δεν ξέρω τί έχει απομείνει. Πάντως, όλοι οι ιδιοκτήτες από τότε ήταν ανήσυχοι γιατί οι απειλές για κλείσιμο των παράνομων παραγκο-ταβερνών ήταν όλοο και πιό συχνές και αναπόφευκτες. Θα γινόταν ποδηλατοδρόμιο, ιπποδρόμιο και άλλα όμοια… Παράνομα ναι, πανέμορφα όμως. Πανέμορφα!!!
Ο δρόμος για το Νησί της Αφροδίτης συχνά πλημμυρισμένος ή ανύπαρκτος.
Μια από τις πάλαι ποτέ παράγκες-ταβέρνες στο Καλοχώρι. Ηρεμία, φύση, ψαράδες και στο βάθος θαμπό το βουητό της πόλης.
Ηρεμία, φύση, ψαράδες…
Στο Δέλτα του Αξιού έχει δημιουργηθεί ένας μοναδικός υδροβιότοπος.
Ψαράδικη παράγκα.
Ψαράδικη παράγκα.
Το Νησί της Αφροδίτης. Αφροδίτη έλεγαν την μητέρα του συγχωρεμένου του κ. Κώστα. Η Αφροδίτη αποτραβήχτηκε εκεί στα χρόνια του εμφυλίου.
Ο φάρος στην άκρη του Καλοχωρίου στην είσοδο του Θερμαϊκού. Η θέα από το “Νησί”
Το πουλάρι ξεβράστηκε και υιοθετήθηκε από το “Νησί της Αφροδίτης”.
Τσίμπησε ο γλάρος… Ο φίλος του βγάζει το αγκίστρι.
Ψαράδες στο Δέλτα.
Εραστιτέχνες ψαράδες στα κανάλια αποστράγγισης.
Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Νησί της Αφροδίτης.